Ik heb mijn baan op 30-jarige leeftijd opgezegd om alleen de wereld rond te reizen: wat dit jaar in mijn eentje me heeft geleerd over eenzaamheid

Op 30-jarige leeftijd lijkt het verlaten van een stabiele baan om solo de wereld rond te reizen zo absurd als bevrijdend. Toch is deze beslissing, doordrenkt met angsten en dromen van avontuur, veel meer gebleken dan een simpele opeenstapeling van toeristische ontdekkingen. Dit jaar van zwijgen en ontmoetingen aan de andere kant van de wereld heeft me een diepgaande duik in de eenzaamheid gegeven, zowel de beproeving als de schoonheid ervan, en heeft me verlicht over onbekende gezichten van de mensheid. Tussen tegenslagen, lachbuien en introspectie, dit is wat ik heb geleerd van deze onvergetelijke onderbreking waar de solitaire reiziger die ik ben geworden heeft geleerd om de eenzaamheid te temmen en de kracht ervan te waarderen.

Op avontuur roepen: de grote sprong in het onbekende #

De klik, dat is vaak die beroemde mijlpaal van 30 jaar. Terwijl anderen kaarsjes of leningen verzamelen, heb ik de moed verzameld om alles achter te laten voor het elders. De wereld riep me, en achter de opwinding was de duizeling nooit ver weg. In het onbekende springen betekent het aangaan van bizarre situaties: gemiste vluchten, koffers die te zwaar zijn om vier verdiepingen omhoog te hijsen onder het Toscaanse zonnetje, onbegrijpelijke menu’s. Solo wordt elk probleem een kleine epische beproeving (met soms een gebarend persoon midden op straat, Google Translate aan het oor).

Maar al snel veegt de reis zijn zorgen weg om cadeaus te bieden: totale vrijheid, de tijd die vertraagt, het onverwachte dat om de hoek van een steegje of op het strand van een geheime baai in de Provence opduikt (verborgen schat van de Provence).

À lire Een gedenkwaardige reis: de unieke landschappen van Corsica verkennen

De eenzaamheid, die vreemde metgezel #

Er wordt weinig over gesproken, maar de echte ster van de solo-reis is zij: de eenzaamheid. We vrezen haar, we ontvluchten haar, tot het moment dat, net zo onontkoombaar als de regen in Glasgow, zij zich opdringt. Toch, het zijn in die momenten waarin niets of niemand de stilte komt vullen, dat we eindelijk leren naar onszelf te luisteren. Ik heb vaak gevreesd voor de eenzaamheid, maar ze bleek van grote waarde. Ze dwong me om te vertragen, om te observeren in plaats van te zappen, om het huidige moment te proeven… zelfs als er op dat moment niemand was om het mee te delen.

Deze kwetsbaarheid, in hotelkamers of op terrassen met uitzicht op de Egeïsche Zee (overigens, als je op zoek bent naar de volgende paradijselijke tussenstop, deze stranden in Griekenland zijn adembenemend), kan worden omgekeerd door de genade van een uitgewisselde glimlach met een onbekende, een welwillend gebaar. Paradoxaal genoeg heeft de eenzaamheid me de deuren van anderen geopend, en van mezelf.

Onverwachte ontmoetingen: de kunst van het weven van vluchtige banden #

Het is fascinerend om te zien hoe het alleen reizen authentieke uitwisselingen aantrekt. Zo vreemd als het misschien lijkt, de mooiste gesprekken ontstaan vaak met onbekenden, tijdens een diner in Glasgow of een wandeling in Florence. Toen deze reizigster me bij het zien van een Schots café met een samenzweerderige opmerking vroeg: “En hoe ga je om met de eenzaamheid?”, raakte ze de kern. Onze tekortkomingen delen, dat is de manier om barrières te doorbreken, en de eenzaamheid wordt een voorwendsel voor fantastische en onvergetelijke verbindingen.

In elk land, elke stad, ben ik zielige tegengekomen die net zo op zoek waren als ik – zij die, nauwelijks ontmoet, een stuk van hun verhaal met je delen of je meenemen voor een nacht van gesprekken of een onvoorbereide ontsnapping naar de ontdekking van nieuwe horizonten, zoals de Schotse kastelen die recht uit een sprookje lijken te komen (betoverde kastelen in Schotland).

À lire In Rome, vermijd deze 10 veelvoorkomende valkuilen: onze handige tips!

De schoonheid van het moment: wanneer de mensheid zich onthult #

De solo-reis heeft me een hart gegeven dat ontvankelijker is voor de zoetheid van kleine dingen. Want vriendelijkheid, ver van een mythe, sluipt overal binnen: die Deense ober die een gebroken vinger verzorgt, die onbekende die je verwondering vastlegt voor een schilderij… Elk land dat ik doorkruiste, van Costa Rica tot de Middellandse Zee (Pacific of Caraïben, jij mag kiezen), herbergt deze “cadeaumomenten” die de eenzaamheid verlicht in plaats van te verzwaren. We ontdekken dat het normaal is – en zelfs wenselijk – om zich te verwonderen over alledaagse gebaren, gedeelde vragen, spontane lachen rond een tafel.

Van huid veranderen: herboren worden door het elders #

Sole reizen is ook jezelf het luxe cadeau te geven van jezelf opnieuw uitvinden. Zoals die tachtigjarige man die ik op een Florentijnse bank ontmoette, recent teruggekeerd naar huis na 35 jaar in Brussel om “opnieuw te beginnen” – of Dreina, die Hongaarse artiest die zich in Toscane heeft gevestigd, vastbesloten om zichzelf te (her)ontdekken. Hun boodschap was helder: het is nooit te laat om een nieuw hoofdstuk te schrijven. Door de wegen te verkennen, heb ik geleerd om mijn onzekerheden te omarmen als onontdekte gebieden om te verkennen.

Het schouwspel van de wereld, of het zich ontvouwt aan de oevers van de Arno of in de opwinding van de steegjes van Split, nodigt uit tot een innerlijke gymnastiek: afstand nemen, van perspectief veranderen, jezelf elke dag verrassen. Solo reizen heeft me niet alleen geleerd om met de eenzaamheid om te gaan, het heeft me geleerd haar te omarmen, haar een kracht te maken om beter van de schoonheid te genieten (een beetje zoals zelf je strand of je reisgenoot kiezen, waarom niet elke dag iets anders? Ontdek waarom sommige reizigers liever alleen gaan).

Vrijheid vinden in kwetsbaarheid #

Wat het meest opvalt wanneer al je angsten wegvallen, is de vrijheid die voortkomt uit volledig aanvaarde kwetsbaarheid. Tussen twee vliegtuigen en een paar logistieke tegenslagen heb ik geleerd te vertrouwen. Op mijn goede ster, mijn intuïtie, en vooral op het onbekende. Elke reis, elke omweg, elk tegenslag heeft me een kleine les in nederigheid geboden: als je loslaat, barst het leven van verrassingen.

À lire ontdek onze favoriete hotels in Caïro voor een ontsnapping geïnspireerd door de farao’s

Uiteindelijk heeft dit jaar van solo reizen niet alleen mijn vooroordelen over eenzaamheid weggeveegd, het heeft me geopend voor een wereld waarin je zowel het exterior als de eigen interne grenzen verkent. Met daarnaast de overweldigende zekerheid dat het mooiste avontuur datgene is waarbij je jezelf durft onder ogen te komen en te ontmoeten, onder alle klimaten.